Sessizliğin sonuna ekliyorum
yarım kalmış düşlerimi.
Parmak uçlarım kanıyor yazmaktan ,
belli ki yine bir savaşın kalıntısıyım.
Kılıç çiçeğini görüyorum,
dimdik ayakta o da.
Ruhumu teselli edemiyorum,
kelimeler kayboluyor içimde.
Kemanlar puslu bir nehre doğru çalıyor,
yeşilin sisli hüznü
sarmalıyor beni usulca.
Ve ben,
sessizliğin sonuna iliştiriyorum son nefesimi.
Yorgunum…
ama başardım.
Yorum bırakın